Hej! :) Mam 15 lat, chodzę do 3 klasy gimnazjum. Jest...

pewien chłopak, znamy się od podstawówki, czyli około 9 lat. Zawsze był dla mnie kolegą/przyjacielem, lecz na przełomie 2-3 klasy gimnazjum coś się zmieniło. Zaczęło się organizowanie ognisk klasowych, na których jak to on sam mówił "jest odważniejszy niż zazwyczaj". Na drugim ognisku wyznał mi miłość, lecz problem w tym, że ja nic takiego nie czuję. On jest dla mnie tylko przyjacielem. Nigdy nie miałam chłopaka, a on dziewczyny. Wydaje mi się, że on chce mieć dziewczynę tylko po to żeby nie być gorszym od kolegów, ale opcja że naprawdę mnie kocha też jest możliwa. Ale wracając do tematu, na trzecim ognisku zdecydowałam że spróbuje jakoś delikatnie mu powiedzieć, że jest dla mnie tylko przyjacielem i raczej nic by więcej z tego nie wyszło. Rozstaliśmy się w zgodzie i bawiliśmy się dalej. Ale on od tamtej pory nadal zachowuje się jakbym była jego dziewczyną, jest strasznie zazdrosny kiedy rozmawiam lub wygłupiam się z innymi chłopakami... Ostatnio mieliśmy następne ognisko i na tym znów postanowił wyznać mi miłość, ale w tym przypadku nie byliśmy sami jak wtedy, wszyscy to usłyszeli. I potem przez większość ogniska się dopytywali "czemu nie chcesz z nim być?" czy teksty takie jak "zacznij z nim chodzić". Zaczęło mnie to już wkurzać. Wzięłam go na bok. I zdecydowałam mu powiedzieć całą prawdę co czuję. Powiedziałam mu wprost, że go kocham ale tylko jak brata. Że nic z tego nie będzie i niech przestanie do mnie zarywać bo naprawdę ja już podjęłam decyzję. A z litości z nim nie będę "żeby w końcu miał tą swoją pierwszą dziewczynę" nie chcę go później zranić i także nie chce być nieszczęśliwa w takim związku. Strasznie go lubię, ale tylko jako przyjaciela.
Powiedzcie, dobrze zrobiłam? Co wy byście zrobili na moim miejscu? Co myślicie o całej sytuacji? Sorki że się tak rozpisałam ale chciałam żebyście poznali większość z tej historii :)