Mam taki stosunek do kolegów że nie świadomie...

robię im nadzieje na związek,a to wszystko przez moje zachowanie,wiem,że niektórym z nich się podobam i pewnie najmniejszy gest z mojej strony od razu daje im do myślenia. Ja po prostu nie mam takiego dystansu w relacjach z facetami,jakoś lepsze mam stosunki ogólnie z facetami niż laskami. Zwierzyć wolę się przyjacielowi niż przyjaciółce,może dlatego tak blisko ich traktuję. Mam chłopaka,a koledzy robią sobie złudne nadzieje przez co czasami na zbyt dużo sobie pozwalają względem mnie,bo myślą sobie,że chcę z nimi być,że mają szanse na coś. Przez to wszystko mój chłopak jest chorobliwie zazdrosny jak widzi jak się zachowuję, nie ufa mi. Co mam zrobić? Nie wiem jak zmienić swoje podejście,zachowanie w stosunku do chłopaków,już tak po prostu mam,że traktuje ich wszystkich jak dobrych kumpli. Wychowałam się w dużej mierze w towarzystwie chłopaków niż dziewczyn. Rozróżniam granicę na co mogę sobie pozwolić w stosunkach z kolegamica na co z chłopakiem,ale mój chłopak i tak twierdzi,że przeginam ze swoim zachowaniem,że traktuję kolegów zbyt blisko i on nie czuje się traktowany przeze mnie wyjątkowo i nie czuje,że jestem tylko jego,uważa że nie wiele potrzeba żebym już nie była. Ale ja nie wiem jak to zmienić i czy warto się dla kogokolwiek zmieniać? Czy nie powinien mnie zaakceptować takiej jaką jestem?