Cześć, właściwie piszę tu, bo nie mam,...

właściwie nie chcę z nikim rozmawiać na ten temat, a tu nikt mnie nie zna, dzięki czemu możecie być obiektywni.
Mam 17 lat i cierpię na zaburzenia odżywiania. Zaczęło się standardowo zdrowszy styl życia, aby trochę schudnąć, a przeprowadziło się to w bulimie, bulimia w anoreksję, a aktualnie mam stwierdzoną anoreksję bulimiczną, czyli w sumie to i to. Bo taka jest prawda albo się głodzę, albo jem jak opętana. Ale dzięki temu nie wyglądam jak typowa anorektyczka. Moje wyniki są bardzo słabe, właściwie dostałam ostatnią szansę od lekarza, jeśli do końca tego miesiąca, wyniki nie ulegną poprawie mam dostać przymusowe skierowanie do szpitala. I tak to, że nie jestem tam jeszcze dziś jest wywołane błaganiem i zapewnieniem, że wszystko się zmieni, wróci do normy. Tylko, że boję się, że nie dam rady. To tak słowem wstępu. Moje pytanie dotyczy chłopaka. Bardzo go kocham, jestem z nim szczęśliwa, wszyscy mówią, że jest we mnie zapatrzony jak w przysłowiowy obrazek. A ja nie wiem co robić. Mam dość ciągłych pytań, dlaczego tak często chodzę na pobranie krwi (zawsze robią mi się sińce, więc nie mogę o tym mu nie mówić), dlaczego nie chcę jeść. Nie wiem co mam zrobić, mam wrażenie, że niestety szpitala nie uniknę. Nie chcę już kłamać. Nie wiem czy z nim zerwać, nie mówiąc nic o moim problemie czy najpierw szczerze porozmawiać. Kocham go, ale czuję, że na niego nie zasługuję. Wiem, że jedzenie niszczy mi życie, a to tylko jeden z przykładów. Z góry dziękuję za szczerą opinię.