Mam straszną rodzinę, co zrobić?

Moja psychika cierpi
Troszkę się tutaj rozpiszę, więc przepraszam. Osoba która od początku mojego istnienia stworzyła patologię był mój tata. Mam 12 lat więc opisuję to co nadal się dzieje. Tata był wychowany razem ze swoimi dwoma braćmi (moimi wujkami) I zawsze był tym najgorzej traktowanym. Nigdy raczej się nie pozbędzie swojej fobii żeby mnie i mojego starszego brata traktować tak samo. Mój brat, na widok towarzyski, śmieszny 23 latek, na prawdę - znerwicowany facet który chociaż raz chciałby dostać pochwałę od ojca. Zawsze słyszę jak mówi "samochód BRUDNYYY COŚ TY Z NIM ROBIŁ!!!" itd. Moja mama - moja najukochańsza osoba na świecie (niestety mój dziadek już nie żyje więc doliczam go do najukochańszych martwych osób) na pozór - poukładana kobieta z humorem, na prawdę - ma mojego ojca naprawdę po dziurki w nosie. Mama nie jest osobą która płacze, tylko raz lub dwa widziałam jak ukrywała łzy po tym jak ojciec ją skrytykował. Często się kłócą, najbardziej o mnie. Mama jest typem która nie ukryje się jak potulny baranek za kanapą się schowa. Broni mnie jak może, lecz czasami nawet ona nie wytrzymuje. Zawsze czułam że mam tylko jednego rodzica (oczywiście mamę). Ja, po prostu skóra ściągnięta z tatusia. Wszyscy mówią że z twarzy jestem po prostu taka sama (niestety to prawda) okropnie mnie to kurza, bo nienawidzę gdy mnie ktoś do niego porównuje. Najgorsze co mi mój tatuś sprzedał? Charakter. Charakter mam paskudny jak on. Jestem totalnie nie posłuszna już odkąd skończyłam na tyle lat żeby mówić. Jestem leniwa, wredna (już nie tak bardzo odkąd dorosłam i odczułam moją genetyczną chorobę), Zawsze smutna i z niczego zadowolona. Czuję że znowu wraca mi depresja tylko że w mocniejszym wydaniu. Biorę leki na humor, ale coraz gorzej zachowuję uśmiech przed przyjaciółkami. Moja psychika tak naprawdę wysiadła dawno temu. Nie wspomniałam że moja mama ma bardzo dziwny charakter - Mama traktuję mnie lepiej niż ktokolwiek mógłby sobie wyobrazić, a sama przez moją babcię (jej mamę) była często poniżana przez np. Porównywanie jej do jej szkolnych koleżanek. Zepsuła jej ślub poprzez dodawanie jakichś paskudnych aplikacji na jej sukienkę (mama jest minimalistką, chciała mieć sukienkę jak babcia), więc dziwię się że sama jest taką dobrą mamą. Muszę też wspomnieć kilka drobnych rzeczy. Moja druga babcia (mama taty) Chcę żeby tata dla niej wszystko robił, gdy przecież mój wujek Mariuszek jest taki ukochany! Babcia trochę może was zdziwić, traktuje mnie jak siódmy cud świata! Traktuję mnie jak małego aniołka, a ja naprawdę wiem że na to nie zasługuję. Gdy chociaż raz ją odwiedzam - dostaję 50 złotych. Nawet gdy prawie siłą jej oddaje pieniądze bo wiem że na pewno są jej potrzebne - wciska mi je z powrotem. I wiem że to jej wina że tata jest takim monstrum. druga sprawa jest taka, że wiem że mama taty nigdy nie kochała. Z opowiadań mamy wiem że tata był tak nachalny że reszcie zgodziła się z nim być. To tata chciał mieć dzieci, a teraz ma je za przeproszeniem, GDZIEŚ. Chociaż może to lepiej bo jak go nie ma to się nie czepia. Co robić? Moje obie babcie kocham, a one mnie, ale to przez nie moi rodzice mają taką kruchą samoocenę. Wiem że mojemu bratu może tylko pomóc jego dziewczyna, ja próbuję pomóc mamie, od śmierci dziadka obie to przeżywałyśmy, ale na niej to odbiło wielkie piętno (był jej ojcem,więc wiadomo) ale wiem że tylko dzięki dziadkowi nie zwariowała (ja też). Moja samoocena jest najniżej jak się da, ale mi to nie przeszkadza. W ogóle nie czuję jakiejś wielkiej miłości do siebie samej, ale szanuje i nawet lubię się. Ale co zrobić z moją rodziną? Psycholog tu nie pomoże, ostrzegam!!! Do mojego taty nie ważne co byś zrobił, nic nie trafia. Psychologom nie ufam, ponieważ pomimo tego że u mojego pierwszego psychologa prosiłam by nic nie mówiła, a ona tylko przekazywała wszystko mojemu tacie. Babcia (mama mojej mamy) Nagle chcę spędzać ze mną strasznie dużo czasu! Podejrzewam coś, a o rodzinie mojej cioci można powiedzieć to samo...