Witam. Jestem na skraju wyczerpania nerwowego....

Mam 27 lat od 5 lat jestem w związku małżeńskim (małżeństwo zawarte 3 dni przed narodzinami dziecka). Z mężem nie znaliśmy się długo nawet nie było roku jak zaszlam w ciążę. On pracował za granicą więc wracając na narodziny dziecka nie wiedział czy zdąży pójść ze mną do urzędu by dziecko nosiło jego nazwisko więc stwierdził że musimy wziąść ślub. Tak też zrobiliśmy. Potem wyjechał znowu zagranice wrócił po 6 miesiącach do Polski (Nie przyjechał prosto do mnie i do syna tylko najpierw pojechał do rodzicow) bardzo było mi przykro. Od 3 lat jesteśmy w Belgii. Jest coraz gorzej wszytko co bym nie zrobiła jest źle. Pracuje na nockę zmiany wracam rano ogarniam dziecko do przedszkola i chciałabym położyć się choć na chwilę niestety zaraz jest problem jak mu nie odpisze na wiadomość bo ja nic nie robię tylko śpię. Nie widzi tego że zawsze ma posprzątane, ugotowane i nawet gorąca kawa czeka na niego jak wróci z pracy. Moi rodzice niedawno przyjechali do nas na trochę. Mój ojciec jednego wieczoru jak męża nie było siedział ze mną i płakał bo nie może znieść jak on mnie traktuje. Na dziecko też ciągle krzyczy że nie sprząta że nie chce jeść. Coraz częściej myślę nad rozwodem. Ale straszy mnie że zabierze mi dziecko, albo że coś sobie zrobi. Że ja sobie bez niego nie poradzę. Próbuje buntować mnie przeciwko moim rodzicom A ich przeciwko mnie. Ja nie wiem co mam robić. Czasami chciałabym uciec gdzieś gdzie mnie nikt nie znajdzie